ΤΗ ΚΒ’ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Φιλήμονος, καί τών σύν αυτώ, Απφίας, Αρχίππου καί Ονησίμου, καί τής Αγίας Μάρτυρος Κικιλίας, καί τών σύν αυτή.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τής Εορτής.

Ήχος πλ. δ’

Ω τού παραδόξου θαύματος

Ώ τού παραδόξου θαύματος! προϋπογράφεται νύν, τό εσόμενον άρρητον, εν συμβόλοις σήμερον, ορατοίς τά νοούμενα, η φώς γάρ κόσμω, θείον εκλάμψουσα, νυμφαγωγείται, πρός Ναόν ένθεον, ήν ευφημήσωμεν, ως ναόν θεότητος υπερφυή, άγιον αείφωτον, τού φωτοδότου Χριστού.

Όντως απαρχήν ευσπρόδεκτον, Ιωακείμ ο σοφός, σύν τή Άννη προσήνεγκαν, τώ καταξιώσαντι θείον δούναι καρπόν αυτοίς, καί θεόπαιδα, κόρην Μαρίαν σαφώς, δι’ ής τής λύπης, ελύθη όφλημα, ήν ανυμνήσωμεν, ευσεβώς γηθόμενοι, τής γάρ χαράς, πρόξενος γεγένηται, παντί τώ κόσμω αυτή.

Δεύτε μυστικώς συνδράμωμεν, καί προεξάρξωμεν νύν, ταίς λαμπάσι τής πίστεως, καταλαμπρυνόμενοι, τής Παρθένου τήν πρόοδον, Ναόν Θεού γάρ, δόξη εισέρχεται, προμνηστευθείσα, σαφώς τώ Πνεύματι, ής εορτάσωμεν, τήν τερπνήν πανήγυριν, θεοπρεπώς, πάντες ευωχούμενοι, εν τή Εισόδω αυτής.

Καί τών Αποστόλων

Ήχος β’

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Κλήμα, τής αμπέλου τής ζωής, ένδοξε Φιλήμον υπάρχων, οίνον απέσταξας, θείας επιγνώσεως, ταίς εν οδύνη ψυχαίς, καί καρδίας επεύφρανας, τάς σκυθρωπαζούσας, πλάνης αμαυρότητι, περικειμένας τε, ζόφω τής ειδωλομανίας, όθεν γηθοσύνως τήν μνήμην, σού τήν θεαυγή πανηγυρίζομεν.

Πόλις, τών Γαζαίων σε τιμά, φώς τής επιγνώσεως Μάκαρ, διά σού βλέψασα, η Κολασσαέων δέ, τό θείον σώμά σου, ώσπερ όλβον κατέχουσα, τρυγά τάς ιάσεις, καί τήν αναβλύζουσαν, χάριν εκάστοτε, όθεν, εκτελεί σου τήν μνήμην, περισωζομένη κινδύνων, ένδοξε Φιλήμον τή πρεσβεία σου.

Πίστει, σύν Απφία τή σεμνή, Άρχιππον σοφόν Ιεράρχην, ανευφημήσωμεν, μέλποντες Φιλήμονα, καί τόν Ονήσιμον, ιερούς θεοκήρυκας, σεπτούς διδασκάλους, πλάνην τήν πολύθεον, τούς εκριζώσαντας, λόγω καί φυτεύσαντας πάσι, γνώσιν αληθείας, καί τούτων, ευσεβώς τήν μνήμην εορτάσωμεν.

Δόξα... Τών Αποστόλων

Ήχος πλ. β’

Δεύτε συμφώνως ανυμνήσωμεν, τούς αυτόπτας τού Λόγου, καί μύστας τών θαυμάτων αυτού, Φιλήμονα, καί Ονήσιμον, Απφίαν καί Άρχιππον, τούς Αποστόλους Χριστού, Χαίρετε, εκβοώντες αυτοίς, τής οικουμένης φωστήρες, Κολασσαέων πρόβολοι, Χαίρετε, Αγγέλων ομοδίαιτοι, οι τήν πλάνην τών ειδώλων, ανδρικώς καταστρεψάμενοι, καί Χριστόν Σωτήρα κηρύξαντες, καί τής πλάνης τούς ανθρώπους απαλλάξαντες, Διό ώς παριστάμενοι τώ θρόνω τής Αγίας τριάδος, πρεσβεύσατε σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν… Τής Εορτής

Ήχος α’   Γεωργίου Νικομηδείας

Αγαλλιάσθω σήμερον ο ουρανός άνωθεν, καί αι νεφέλαι ευφροσύνην ρανάτωσαν, επί τά λίαν παράδοξα, μεγαλεία τού Θεού ημών, ιδού γάρ η πύλη, η κατά Ανατολάς βλέπουσα, αποκυηθείσα έκ στείρας ακάρπου, εξ επαγγελίας, καί τώ Θεώ αφιερωθείσα εις κατοίκησιν, σήμερον εν τώ Ναώ, ως άμωμος προσφορά προσάγεται, Αγαλλιάσθω ο Δαυϊδ, κρούων τήν κινύραν, Απενεχθήσονταί φησι, τώ Βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, αι πλησίον αυτής απενεχθήσονται, έσω εν τή σκηνή τού Θεού, ένδον τού ιλαστηρίου αυτού, ανατραφήναι εις κατοίκησιν, τού πρό αιώνων εκ Πατρός αρρεύστως γεννηθέντος, εις σωτηρίαν τών ψυχών ημών.

Εις τόν Στίχον, ει βούλει, ειπέ Στιχηρά Προσομοια της Αγίας Κικιλίας.

Ήχος δ’  Έδωκας σημείωσιν

Σώμα ακηλίδωτον, καί λογισμόν απαράδεκτον, ηδονών διετήρησας, καί νύμφην ακήρατον, τώ πεποιηκότι, σεαυτήν προσήξας, πεποικιλμένην ιερώς, τώ μαρτυρίω Αειμακάριστε, διό σε προσελάβετο, πρός φωτεινότατον θάλαμον, καί νυμφώνα ακήρατον, Κικιλία πανεύφημε.

Ρόδοις ηδυπνόοις σε, ευωδιάσας ο Κύριος, αισθητώς Σεμνοπάρθενε, ζωγρεί μεσιτεία σου, αδελφών δυάδα, ενοσφρησαμένην, τούτων ευχή σου εκτενεί, όθεν λιπόντες δυσώδες σέβασμα, τής πλάνης ηξιώθησαν, τού εκ Παρθένου νεάνιδος, μύρου θείου δι’ άφατον, κενωθέντος χρηστότητα.

Πλούτου κατεφρόνησας, τήν επουράνιον στέργουσα, καί μνηστήρος ηλόγησας, παρθένων εν τάγμασι, σεαυτήν πανσόφως, αριθμησαμένη, καί προσενήνοχας σαυτήν, τω ουρανίω νυμφίω Πάνσεμνε, αθλήσασα στερρότατα, καί τήν οφρύν τού αλάστορος, ανδρικώς σθμπατήσασα, αθλητών τό αγλάϊσμα.

Ειδέ μή, τά παρόντα τής Εορτής

Ήχος β’  Οίκος τού Εφραθά

Σήμερον ψαλμικώς, τά στίφη τών παρθένων, ανάψαντα λαμπάδας, φαιδρώς οδοποιούσι, τήν μόνην Παναμώμητον.

Στίχ. Απενεχθήσονται τώ Βασιλεί.

Όρος τό νοητόν, τήν τράπεζαν τήν θείαν, τήν γέφυραν τήν στάμνον, Προφήτα υποδέχου, τήν μόνην παναμώμητον.

Στίχ. Απενεχθήσονται εν ευφροσύνη.

Πύλας τού ιερού, διάρας Ζαχαρία, προφήτα υποδέχου, Θεού τήν θείαν πύλην, τήν μόνην Αειπάρθενον.

Δόξα... καί νύν... Ήχος β’

Σήμερον τώ ναώ προσάγεται, η πανάμωμος Παρθένος, εις κατοικητήριον τού παντάνακτος Θεού, καί πάσης τής ζωής ημών τροφού, Σήμερον τό καθαρώτατον αγίασμα, ώς τριετίζουσα δάμαλις, εις τά Άγια τών Αγίων εισάγεται, Ταύτη εκβοήσωμεν, ώς ο Άγγελος, Χαίρε μόνη, εν γυναιξίν ευλογημένη.

Απολυτίκιον τών Αποστόλων

Ήχος γ’

Απόστολε Άγιε Φιλήμονα, πρέσβευε τώ ελεήμονι Θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταίς ψυχάς ημών.

Δόξα… Καί νύν… Τής Εορτής

Ήχος δ’

Σήμερον τής ευδοκίας Θεού τό προοίμιον, καί τής τών ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις, εν Ναώ τού Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, καί τόν Χριστόν τοίς πάσι προκαταγγέλλεται, Αυτή καί ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαίρε τής οικονομίας τού Κτίστου η εκπλήρωσις.

Καί απολυσις

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα

Ήχος α’

Τού λίθου σφραγισθέντος

Αινέσατε παρθένοι, καί μητέρες υμνήσατε, λαοί δοξολογείτε, ιερείς ευλογήσατε, τήν άχραντον Μητέρα τού Θεού, σαρκί γάρ νηπιάζουσα Ναώ, τώ τού Νόμου προσηνέχθη, ώσπερ ναός Κυρίου αγιώτατος, Διό εορτήν πνευματικήν, τελούντες ανακράξωμεν, Χαίρε Παρθένε δόξα, τού γένους τών ανθρώπων.

Μετά τήν β, Στιχολογίαν, Κάθισμα

Ήχος δ’

Ταχύ προκατάλαβε

Δαυίδ προοδοποίησον, εν τώ ναώ τού Θεού, καί χαίρων υπόδεξαι, τήν Βασιλίδα ημών, καί ταύτη εκβόησον, Είσελθε η Κυρία, εις ναόν Βασιλέως, είσελθε, ής η δόξα κεκρυμμένως νοείται, εξ ής μέλι καί γάλα μέλλει πηγάσειν, πάσι τό φώς ο Χριστός.

Είτα ψάλλεται είς Κανών τής Εορτής, καί τών Αγίων οι εφεξής δύο.

Ο Κανών τών Αποστόλων, ού η Ακροστιχίς.

Χριστόν φιλούντα δοξάσω σε, Φιλήμον. Ιωσήφ.

Ωδή α’  Ήχος β’

«Δεύτε λαοί, άσωμεν άσμα Χριστώ τώ Θεώ, τώ διελόντι θάλασσαν, καί οδηγήσαντι, τόν λαόν όν ανήκε, δουλείας Αιγυπτίων, ότι  δεδόξασται».

Χοροβατών, χαρμονικώς τά ουράνια, Ιερουργέ σκηνώματα, χάριν παράσχου μοι, τήν αγίαν σου μνήμην, ενθέως ανυμνούντι, σύ γάρ δεδόξασαι.

Ρείθροις τών σών, λόγων καρδίας κατήρδευσας, καί γεωργείν ουράνια, μάκαρ νοήματα, παρεσκεύασας πίστει, Απόστολε Φιλήμον, αξιοθαύμαστε.

Ιερουργών, τό ιερόν Ευαγγέλιον, ταίς αστραπαίς τού Πνεύματος, ψυχάς εφώτισας, λυτρωσάμενος σκότους, τής ειδωλομανίας, σοφέ Απόστολε.

Θεοτοκίον

Σέ προφητών, πάλαι ο θείος κατάλογος, πολυειδέσιν Άχραντε, συμβόλοις πόρρωθεν, προεχάραξεν όντως, τήν μόνην τόν Δεσπότην, αποκυήσασαν.

Ο Κανών τής Αγίας

Ωδή α’  Ήχος α’

Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γής, υψώθητε, Άσατε τώ Κυρίω πάσα η γή, καί εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται.

Χριστού πανάγιον τέμενος, Χριστού φωτοειδές ενδιαίτημα, Χριστού ναέ καθαρώτατε, ένδοξε Κικιλία, Μάρτυς σεμνή, ταίς σαίς ικεσίαις, φωταγώγησον ημάς, τούς ανυμνούντάς σε.

Χριστού τό κάλλος ποθήσασα, Χριστού Κραταιωθείσα τώ έρωτι, Χριστού προσταγαίς πειθήσασα, κόσμω καί τοίς εν κόσμω, Μάρτυς σεμνή, πάσιν ενεκρώθης, καί ζωής τής αιωνίου κατηξίωσαι.

Ψυχήν αμόλυντον φέρουσα, καί σώμα καθαρόν καί αγνότατον, Χριστώ τώ Θεώ νενύμφευσαι, αμωμόν σε τηρούντι καί καθαράν, Μάρτυς εις αιώνας, εις νυμφώνα νοητόν θεομακάριστε.

Θεοτοκίον

Ρυσθήναι Κόρη πανάμωμε, παθών επικρατείας τούς δούλους σου, τόν σόν εκτενώς ικέτευε, Κύριον καί Δεσπότην, όν εκ τών σών, Πάναγνε αιμάτων, εσωμάτωσας ημίν, προσομιλήσαντα.

Τών Αποστολων

Ωδή γ’

«Στερέωσον ημάς εν σοί Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας τήν αμαρτίαν, καί τόν φόβον σου εμφύτευσον, εις τάς καρδίας ημών τών υμνούντων σε».

Τά πάθη τού Χριστού καί τήν ανάστασιν, κηρύττων ανέστησας ως εκ τάφου, απιστίας καί νεκρώσεως, τούς ανθρώπους Φιλήμονα ξιάγαστε.

Ονήσιμoν τόν θείον καί Φιλήμονα, Απφίαν καί Άρχιππον τούς αστέρας, τούς φωτίζοντας τά πέρατα, ιεραίς μελωδίαις εοφημήσωμεν.

Νοός τό όπτικόν ανακαθάραντες, τής θείας ετύχετε θεοπτίας, καί καρδίας επεστρέψατε, πλανωμένας πρός γνώσιν ιερώτατοι.

Θεοτοκίον

Φανείσα καθαρά καί πανακήρατος, εδέξω εν μήτρα τόν Θεόν Λόγον τόν καθάραντα τήν φύσιν ημών, ρυπωθείσαν Παρθένε ατοπήμασι.

Τής Μάρτυρος

Τώ πρό τών αιώνων

Τόν εκ τής Παρθένου, σαρκωθέντα αφράστως Χριστόν τόν Θεόν, καθαρωτάτη διανοία, εκζητούσα εβόας αυτώ, Σού οπίσω Δέσποτα, προσεκολλήθην, καί σού τή στοργή, ψυχήν μουσυνέδησα.

Έχουσα παστάδα, επουράνιον προίκά τε μένουσαν, τής επιγείου ως προσκαίρου, καί φθαρτής Κικιλία, αγνή Μάρτυς κατεφρόνησας, τήν παρθενίαν τηρούσα Χριστώ, άσπιλον αμείωτον.

Έρωτι αϋλω, τούς ενύλους εμάρανας έρωτας, καί τόν μνηστήρα ζωηρυτοις, καί πανσόφοις σου λόγοις, σύν σοί παρθενεύειν έπεισας, μεθ’ ού συνήφθης Αγγέλων χοροίς, Μάρτυς αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Η αγεωργήτως, ως κατάκαρπος άμπελος Αχραντε, καί συλλαβούσα καί τεκούσα, τόν ακήρατον βότρυν, Χριστόν οίνον αποστάζοντα, θεογνωσίας αυτόν ως Θεόν, αίτησαι σωθήναι ημάς.

Ο Ειρμός

«Τώ πρό τών αιώνων, εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ, καί επ’ εσχάτων εκ Παρθένου, σαρκωθέντι αστόρως, Χριστώ τώ Θεώ βοήσωμεν, Ο ανυψώσας το κέρας ημών, Άγιος εί Κύριε».

Κάθισμα τού Αγίου Φιλήμονος

Ήχος πλ. δ’

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Τώ αρότρω τού λόγου καλλιεργών, χερσωθείσας καρδίας, Iερουργέ, τήν θείαν επίγνωσιν, γεωργείν παρεσκεύασας, καί καθελών τεμένη, ειδώλων ανήγειρας, Εκκλησίας μάκαρ, εις δόξαν τού Κτίστου σου, όθεν συνελθόντες τήν αγίαν σου μνήμην, Φιλήμον δοξάζομεν, ιερώς φωτιζόμενoι, καί συμφώνως βοώμέν σοι, Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν αγίαν μνήμην σου.

Δόξα… Τής Αγίας Κικιλίας

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Νυμφίον αληθώς, τόν Χριστόν κεκτημένη, νυμφίου σαρκικού, εβδελύξω τόν πόθον, καί τούτον προσενήνοχας, τώ Θεώ διά πίστεως, εναθλήσαντα, σύν σοί στερρώς Κικιλία, καί τόν στέφανoν, απολαβόντα τής νίκης, μεθ’ ού ημών μέμνη σου.

Καί νύν… Τής Εορτής

Δικαίων ο καρπός, , Ιωακείμ καί τής Άννης, προσφέρεται Θεώ, ιερώ εν Αγίω, σαρκί νηπιάζουσα η τροφός τής ζωής ημών, ήν ευλόγησεν, ο ιερός Ζαχαρίας, ταύτην άπαντες, οι γηγενείς μετά πόθου, πιστώς μακαρίσωμεν.

Τών Αποστόλων

Ωδή δ’

«Υμνώ σε, ακοή γάρ Κύριε, εισακήκοα καί εξέστην, έως εμού ήκεις γάρ, εμέ ζητών τόν πλανηθέντα, Διό τήν πολλήν σου συγκατάβασιν, τήν εις εμέ δοξάζω Πολυέλεε».

Ιστίω τού Σταυρού πτερούμενος, διεπέρασας αχειμάστως, τό χαλεπόν πέλαγος, τών πειρασμών τού βίου, Μάκαρ πολλούς, κυβερνήσας θαλαττεύοντας, πρός σωτηρίας όρμον θεία χάριτι.

Λαμπτήρας φωταυγείς προβάλλεται, θεία πόλις Κολασσαέων, τόν ιερόν Άρχιππον, Φιλήμονά τε καί Απφίαν σαφώς, καί Ονήσιμον τόν ένδοξον, φωταγωγούντας κόσμου τά πληρώματα.

Ο θείος ποταμός ανέβλυσε, τής καρδίας σου θεορρήμον, καί ποταμούς έστησε, καί ρεύματα τής αθεϊας, ψυχάς εκτακείσας δέ τώ καύσωνι, τής αγνωσίας ήρδευσεν εν χάριτι.

Θεοτοκίον

Υμνώ σε αληθώς Πανύμνητε, υπερύμνητον Θεόν Λόγον, υπερφυώς τέξασαν, καί δέομαι, Τής ταπεινής μου ψυχής, τά νοσήματα θεράπευσον, ως αγαθή υπάρχουσα Θεόνυμφε.

Τής Μάρτυρος

Ράβδος εκ τής ρίζης

Άγγελος φωτός σοι παρεστώς, καί φύλαξ δεδομένος σοι, φωτί σε θείω κατελάμπρυνε, ρυόμενος εκ παντός, εναντίου ένδοξε, άφθορον αγνήν διατηρών τε, ευαρεστούσαν Χριστώ πίστει Κικιλία καί χάριτι.

Θείαις σου πεισθείς ταίς διδαχαίς, ειδώλων τό βαθύτατον, ώ Κικιλία σκότος έλιπε, Βαπτίσματι θεουργώ, προσελθών γηθόμενος, Βαλλεριανός ο γενναιόφρων, καί φωτισθείς τήν ψυχήν, φέγγος μαρτυρίου επήστραψε.

Θάλαμον θαλάμου καθαρόν, ηλλάξω τόν ουράνιον, τού επιγείου αξιάγαστε, εις όν οικείς εν χαρά, παρθενίας κάλλεσι, καί μαρμαρυγαίς ταίς τής αγνείας, ηγλαϊσμένη φαιδρώς, Μάρτυς Κικιλία Θεόνυμφε.

Θεοτοκίον

Ράβδος σε Παρθένε Ααρών, ανίκμως εκβλαστήσασα, προεξεικόνισεν ανθήσασαν, τόν φυτουργόν τού παντός, όν δυσώπει πάντοτε, πάντων ευσεβών ταίς διανοίαις, τόν φόβον τόν εαυτού, Δέσποινα φυτεύσαι Πανάμωμε.

Τών Αποστόλων

Ωδή ε’

«O τού φωτός χορηγός, καί τών αιώνων ποιητής Κύριος, εν τώ φωτί τών προσταγμάτων, οδήγησον ημάς, εκτός σου γάρ άλλον, Θεόν ου γινώσκομεν».

Νενοσηκότας ορών, τή σηπεδόνι τών δεινών ένδοξε, τώ δραστικώ λόγω σου ιάσω, Φιλήμον τής ποτέ, ειδωλομανίας, σφοδρώς κινδυνεύοντας.

Τάς ουρανίους οδούς, τοίς πλανηθείσι χαλαπώς έδειξας, ως απλανής οδηγός Φιλήμoν, καί μόνην τήν οδόν, Χριστόν αγαπήσαι, οσίως ωδήγησας.

Άγει φαιδράν εορτήν, Κολασσαέων η σεπτή σήμερον, περιχαρώς Χριστού Εκκλησία, τόν θείον Άρχιππον, καί τόν θεηγόρον, τιμώσα Φιλήμονα.

Θεοτοκίον

Δέσποινα σώσον ημάς, χειμαζομένους χαλεπώ κλύδωνι, τών πειρασμών καί τών ανημέρων, Βαρβάρων εκδρομαίς, καί ταίς τών Δαιμόνων, δειναίς επιθέσεσιν.

Τής Μάρτυρος

Θεός ών ειρήνης

Λουτρόν σου τό θείον, Βαλλεριανέ, εκζητούντος ωράθη σοι Άγγελος, τόν νούν καί τήν καρδίαν σου, φωτίζων ιερών, λογίων αναπτύξει, καί πείθων ουρανίαις, συναφθήναι χορείαις, επί τής γής αγωνισάμενον.

Τηρούσι παρθένον, καί σώμα καί νούν, συνδουμένοις τε θείω εν Πνεύματι, στεφάνους ορατούς υμίν, απέστειλε Χριστός, εκ ρόδων ηδυπνόων, αυτού γάρ ευωδία, καί τής πίστεως όντως, Πανευκλεέστατοι γεγόνατε.

Δυσώδη Τιβούρτιε, πλάνην λιπών, αντελάβου οσμής θείας γνώσεως, καί τρίβον τήν απάγουσαν, ζωήν πρός αληθή, προθύμως επορεύθης, πιστεύσας ολοψύχως, τή Τριάδι καί ταύτης, υπεραθλήσας προθυμότατα.

Θεοτοκίον

Αγίων Αγγέλων, Παρθένε αγνή, υπερέχουσα ώφθης κυήσασα, βουλής μεγάλης Άγγελον, Θεόν Εμμανουήλ, βροτούς επουρανίους, αυτού τή καταβάσει, εργαζόμενον Κόρη, δι’ ευσπλαγχνίαν αδιήγητον.

Τών Αποστόλων

Ωδή ς’

«Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον, εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε».

Ουρανός ώφθης πάσι φθεγγόμενος, δόξαν τήν σωτήριον, τού σέ δοξάσαντος, καί Μαθηταίς συντάξαντος, Εβδομήκοντα Μάκαρ πανόλβιε.

Ξενωθείς τής πατρίδος τώ ξένω σου, λόγω ξενωθέντας, Θεού εσαγήνευσας, καί τής Σιων οικήτορας, Ιεράρχα Φιλήμον ανέδειξας.

Αρεταίς ιεραίς απαστράπτουσα, καί περιφανώς τόν Θεόν θεραπεύσασα, πρός ουρανούς ανέδραμες, συν Αγγέλοις Απφία χορεύουσα.

Θεοτοκίον

Σωματούται ο Λόγος εν μήτρα σου, καί δι ευσπλαγχνίαν, γνωρίζεται άνθρωπος, ίνα Θεόν τόν άνθρωπον, απεργάσηται Κόρη πανάμωμε.

Τής Μάρτυρος

Σπλάγχνων Ιωνάν

Χείρας πρός Θεόν, προθύμως επάπαντες, τούς ειδωλικούς ναούς κατέρραξαν, καί συνέτριψαν, καί βυθώ απωλείας παρέπεμψαν, τών δαιμόνων τάς επάρσεις οι στερρότατοι νίκης, όθεν εκομίσαντο, ευπρεπή καί φαιδρά διαδήματα.

Άρνες λογικοί, υπάρχοντες άγιοι, θηρίων ορμάς ουκ επτοήθητε, ουκ ενείματε, αλογώτατον σέβας τοίς δαίμοσιν, ού θυσίαν προσηνέγκατε ολέθριον, μάλλον, εαυτούς δέ θύματα, καθαρά τώ Θεώπροσηγάγετε.

Πόθος σε Θεού, καί έρως εγκάρδιος, καί θεία στοργή, όλην ανέφλεξε, καί ειργάσατο, μετά σώματος Ένδοξε Άγγελον, υποκλίνεις γάρ αυχένα προθυμότατα, ξίφει, καί τήν γήν τοίς αίμασι, ψυχή τόν αέρα ηγίασας.

Θεοτοκίον

Εστη μέχρι σού, Παρθένε ο θάνατος, ζωήν γάρ Χριστόν εκυοφόρησας, τόν δωρούμενον, καθαρώς εις αυτόν τοίς πιστεύουσι, τήν αθάνατον καί θείαν αγαλλίασιν τούτον, Παναγία αίτησαι, λυτρωθήναι κινδύνων τούς δούλους σου.

Ο Ειρμός

«Σπλάγχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος θήρ, οίον εδέξατο, τή Παρθένω δέ, ενοικήσας ο Λόγος καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον, ής γάρ ουχ υπέστη ρεύσεως, τήν τεκούσαν κατέσχεν απήμαντον».

Κοντάκιον τής Αγίας Κικιλίας

Ήχος δ’

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τήν νυμφευθείσαν, τώ Χριστώ εκουσίως, καί στολισθείσαν, αρεταίς τήν καρδίαν, θεοπρεπώς υμνήσωμεν Πιστών η πληθύς, αύτη γάρ κατήσχυνεν, Αλμακίου τό θράσος, λάμψασα ως ήλιος, μέσον τών εκζητούντων, καί μετά ταύτα ώφθη τοίς εν γή, στήριγμα θείον, τήν πίστιν κρατύνασα.

Ο Οίκος

Αρχή ελπίδος αγαθής, εδόθη τοίς Αγίοις εξαίρετα τό πράττειν, κατάπληκτα μεγάλα, άπερ καί θαύματα, εστί θαυμάζεσθαι αξίως, μεθ’ ών καί τήν τής παρθένου Κικιλίας αρετήν, καί άσπιλον λαμπρότητα, πώς απεκδυσαμένη, τόν άρχοντα έφυγε τού σκότους, καί δραμούσα πρός τήν πάλην τού εχθρού, έστη ερρωμένη απτοήτως, καί ημείς τού θαύματος τούτου γεγονότα αληθή πράγματα, φώμενπώς διά Χριστόν, επτέρνισε τόν Βελίαρ, τήν πίστιν κρατύνασα.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΒ’ τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων εκ τών Εβδομήκοντα, Φιλήμονος, Αρχίππου, Απφίας καί Ονησίμου, μαθητών γεγονότων Παύλου τού Αποστόλου.

Στίχοι

·        Χριστού καλούντος, ώφθητε δρόμω ξένω,

·        Χριστού μαθηταί, δραμόντες πρός τήν κλήσιν.

·        Εικάδι δευτερίη, Φιλήμονα ένθεν άειραν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Κικιλίας, Βαλλεριανού, καί Τιβουρτίου.

Στίχοι

·        Λουτρού φέρεις έκκαυσιν, ώ Κικιλία,

·        Λούη δέ λουτρόν αίματος διά ξίφους.

·        Βαλλεριανόν καί συναθλητήν άμα

·        Κτείνει ξίφος, βάλλοντας ύβρεσι πλάνην.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μάρκου, Στεφάνου, καί ετέρου Μάρκου.

Στίχοι

·        Τμηθείς ξίφει Στέφανε σύν Μάρκοις δύω,

·        Πολλούς σύν αυτοίς τούς στεφάνους λαμβάνεις.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Προκοπίου τού εν Παλαιστίνη.

Στίχοι

·        Πρός τήν τομήν ώρμησεν οία πρός πάλην,

·        Καί Προκόπιος θρέμμα τής Παλαιστίνης.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Μενίγνου τού κναφέως.

Στίχοι

·        Κάραν, κναφεύ Μένιγνε, τμηθείς εκ ξίφους,

·        Κνάπτεις σεαυτόν, κάν ρύπους είχες, πλύνη.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Αββά.

Στίχοι

·        Αββάν, τόν εκτύτωμα όντα Αββάδων,

·        Τιμώ πρεπόντως, ως τεκνίων Πατέρα.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Χριστοφόρος καί Εύφημία ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        Τήν Ευφημίαν σοί συνευφημείν έγνων,

·        Σοί συσφαγείσαν, χριστόφρον Χριστοφόρε.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι θαλλέλαιος καί Άνθιμος ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        θαλλέλαιος Άνθιμος εκτετμημένοι,

·        Αειθαλώς ανθούσιν ως θεία ξύλα.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Κάλλιστος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

·        Κάλλιστος εχθρόν τόν κάκιστον πτερνίσας,

·        Φίλος Θεώ πρόσεισιν εκλελεγμένος.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος θαδδαίος, εν τροχώ δεθείς, καί κατά πρανούς αφεθείς, τελειούται.

Στίχοι

·        Κατά πρανούς θαδδαίον ο τροχός στρέφει.

·        Φωνή δέ βροντής εν τροχώ, ψαλμός λέγει.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Mαρτύρων Αγαπίωνος, Σισινίου Ιερομάρτυρος, καί Αγαπίου.

Στίχοι

·        Απήλθε, θηρσί μή βλαβείς Αγαπίων.

·        Τούτον γάρ ηγάπησε καί θηρών φύσις

·        Είχες θύτην με νύν δέ, καί θύμα ξένον,

·        Έχεις με Σισίνιον, εκ ξίφους Λόγε.

·        Υπέρ Θεού, ταθέντος εν τώ Κρανίω,

·        Ξίφει σόν Αγάπιε τείνεις κρανίον.

Ταίς τών σών αγίων πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Τών Αποστόλων

Ωδή ζ’

«Εικόνος χρυσής, εν πεδίω Δεηρά λατρευσμένης, οι τρείς σου Παίδες κατεφρόνησαν, αθεωτάτου προστάγματος, μέσον δέ πυρός εμβληθέντες, δροσιζόμενοι έψαλλον, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών».

Ωραίοι οι σοί, εχρημάτισαν σεπτοί Φιλήμον πόδες, τρίβους συντόνως βηματίσαντες, Ευαγγελίου καί άπασι, τοίς πολεμηθείσιν ειρήνην, ιεράν καταγγέλλοντες, καί τών δαιμόνων τάς ορμάς υποσκελίσαντες.

Σών λόγων φωτί, τών Γαζαίων τό βαρύ σκότος ηλάθη, ιερουργός γάρ ιερώτατος, εν τούτοις γέγονας άριστα, τούς πάντας ποιμάνας καί μέλπειν, εκδιδάξας Απόστολε, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Εν πρώτοις τών σών, εκοινώνησε καλών Γαζαίων πόλις, αυτής γάρ ώφθης καί πρωτόθρονος, καί ιεράρχης σωτήριος, ως ιεροφάντης Φιλήμον, εκβοάν προτρετόμενος, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Φιλήσας Χριστόν, τόν φιλήσαντα βροτούς δι’ ευσπλαγχνίαν, τούς τή φιλία τού αλάστορος, μεμισημένους τυγχάνοντας, φίλους απειργάσω Φιλήμον, τού Θεού αναμέλποντας, Ευλογητός εί ο Θεός, ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Ισχύς ταπεινών, καί λυχνία φωτεινή καί θεία τράπεζα, όρος καί πύλη αδιόδευτος, θρόνος Θεού καί παλάτιον, ράβδος Ααρών τε καί στάμνος, χρυσαυγίζουσα πέφυκας, Χριστόν τό μάννα τής ζωής, Παρθένε φέρουσα.

Τής Μάρτυρος

Οι Παίδες ευσεβεία

Τήν κάμινον εις δρόσον Νεανίαι, ευσεβώς μετέβαλον, δροσιζομένη δέ λουτρώ, Κικιλία τού Βαπτίσματος, τό φλογίζον τού λουτρού έφερες ψάλλουσα, ο τών πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Τιβούρτιος τήν πλάνην απλανέσι, διδαχαίς σου Πάνσοφε, καταλιπών, θείαν στολήν, αφθαρσίας επενδύεται, καί Χριστού τοίς Αθληταίς συναριθμείται βοών, ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Τριαδικόν

Τρισήλιον ακτίνα υπερθέου, Αθληταί θεότητος ομολογούντες ευσεβώς, τήν πολύθεον σκοτόμαιναν, εσκεδάσατε φωστήρες χρηματίσαντες, φωταγωγούντες, Πιστών τάς διανοίας.

Θεοτοκίον

Τό Χαίρέ σοι βοώμεν κυησάση, τήν χαράν Πανάχραντε, καί τής αράς πάντας ημάς, ρυσαμένη μεσιτεία σου, απειρόγαμε αγνή τούς αναμέλποντας, ο τών Πατέρων, Θεός ευλογητός εί.

Τών Αποστόλων

Ωδή η’

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, εν Βαβυλώνι τους Παίδας τών Εβραίων, διασώσαντα Θεόν, ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, αυτόν εις τούς αιώνας».

Λόγον ως λύχνον φαεινόν, επανάπτοντα, τή σή καρδία φέρων, τούς τό πρίν εσβεσμένους, καί εν σκοτία πολλή, κειμένους αγνωσίας Ένδοξε, πρός θεογνωσίας εξήγειρας ημέραν.

Η ιερά σου πρός Θεόν, εκδημία ιεραίς εμεγαλύνθη, προπομπαίς Αποστόλων, καί ασωμάτων Νόων, ών έσχες εν γή τό πολίτευμα, ως ιερομύστης, Φιλήμον θεηγόρε.

Μύρον ηδύπνοον σαφώς, αποστάξας ιερών θαυμάτων μάκαρ, ευωδίασας φρένας, καί λογισμούς ευσεβείς, καί πάθη δυσώδη απήλασας, τών υπερυψούντων, Χριστόν σοφέ Φιλήμον.

Οία αστέρες φαεινοί, στερεώματι αεί τής Εκκλησίας, διαπρέπουσιν άμα, Άρχιππος ο θαυμαστός, Απφία, Φιλήμων, Ονήσιμος, καί τάς διανοίας, ημών φωταγωγούσι.

Θεοτοκίον

Νέος Παράδεισος ημίν, η γαστήορ σου αληθώς Αγνή ωράθη, ζωής ξύλον βλαστάνων, καί τούς θανέντας καρπώ, τού ξύλου πάλιν πρός Παράδεισον, ζωοποιηθέντας, εισάγων Θεοτόκε.

Τής Μάρτυρος

Θαύματος υπερφυούς

Θείαις επομβρήσεσι τών σών θαυμάτων, τών παθών ημών ρύπον εκπλύνεις, τούς τακέντας καύσωνι, αλγηδόνων Μάρτυς σεμνή, αναψύχεις, Κικιλία παναοίδιμε, βοώντας εν πίστει καί κραυγάζοντας, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τους αιώνας.

Ζεούση τή προθυμία γενναιόφρον, τήν παφλάζουσαν εισήλθες φλόγα, ουκ εφλέχθης όλως δέ, αλλ’ εξήλθες ως εκ λουτρού, αφθαρσίας Κικιλία αναμέλπουσα, Xριστώ τώ τών όλων βασιλεύοντι, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Θείου Βαλλεριανού τήν καρτερίαν, Κατεπλάγησαν Αγγέλων δήμοι, ραβδισμοίς γάρ πάντοθεν, καί νιφάσι τών αικισμών, πιεζόμενος υπέφερε στερρότατα, συντρίβων εχθρούς καί μέλπων άριστα, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Στάμνον σε τό μάννα κεκτημένην, καί τής θεότητος έγνωμεν Κόρη, κιβωτόν καί τράπεζαν, καί λυχνίαν θρόνον Θεού, καί παλάτιον καί γέφυραν μετάγουσαν, πρός θείαν ζωήν τούς αναμέλποντας, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Θαύματος υπερφυούς η δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον, ου γάρ ούς εδέξατο φλέγει Νέους, ως ουδέ πύρ τής θεότητος, Παρθένου ήν υπέδυ νηδύν, Διό ανυμνούντες αναμέλψωμεν, Ευλογείτω η κτίσις πάσα τόν Κύριον, καί υπερυψούτω, εις πάντας τούς αιώνας».

Τών Αποστόλων

Ωδή θ’

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά πεπτωκότα δεινώς, εξ αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι’ ημάς, οι Πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν»,

Ιερωτάτη χορεία, ιερών Αποστόλων, εμπρέπων κατοικείς τούς ουρανούς, θεία μεθέξει Θεούμενος, καί φωτί απαστράπτων, αρρήτω καί χαράς πνευματικής, Ιεράρχα Φιλήμον, διηνεκώς πληρούμενος.

Ως θαυμαστός σου ο Τρόπος! ώς καλός ώς ωραίος ο βίος! ώς περίδοξος η σή, κοίμησις μάκαρ Απόστολε! ώς φαιδρά η ημέραι εν ή απολιπών τά επί γής, ουρανίων αψίδων, επέβης αγαλλόμενος.

Σήμερον τέρπεται πάσα, η Χριστού Εκκλησία, εόρτιον χαράν πνευματικώς, συστησαμένη τή μνήμη σου, ήν ακλόνητον σώζε, ταίς σαίς πρός τόν Σωτήρα καί Θεόν, ευπροσδέκτοις Πρεσβείαις, Φιλήμον Ιερώτατε.

Η τών λειψάνων σου θήκη, ιαμάτων σταγόνας, εκβλύζει τοίς φοιτώσιν ιερώς, μάκαρ Φιλήμον Απόστολε, καί νοσήματα παύει, καί πάντων αγιάζει τάς ψυχάς, τών τήν θείαν σου μνήμην, εορταζόντων πάντοτε.

Θεοτοκίον

Φέρεις τόν φέροντα πάντα, καί τόν τρέφοντα τρέφεις, τόν τρόπον τής λοχείας, ουδαμώς επισταμένη Πανάμωμε, υπέρ νούν σου τό θαύμα, Αγγέλους καταπλήττον καί βροτούς, τούς ειδότας σε μόνην, Παρθένον Θεομήτορα.

Τής Μάρτυρος

Τύπον τής αγνής

Κήπος κεκλεισμένος πέφυκας, πηγή εσφραγισμένη, κάλλος απόθετον, νύμφη εκλεκτή, φωτοειδές ενδιαίτημα, ευανθής Τε καί θείος Παράδεισος, θεόφρον Κικιλία, τού Βασιλέως τών Δυνάμεων.

Όρμον γαληνόν εφθάσατε, τής ευσεβείας φόρτον ελλιμενίσαντες, καί μαρμαρυγαίς, τής Τρισηλίου θεότητος, καταυγάζεσθε θέσει Θεούμενοι, γενναίοι Αθλοφόροι, πανευκλεείς θεομακάριστοι.

Τριαδικόν

Νέμοις τοίς Πιστώς αιτούσί σε, Πάτερ Υιέ καί Πνεύμα, Τριάς αμέριστε, θείον φωτισμόν, αμαρτιών τε τήν λύτρωσιν, τών σοφών σου Μαρτύρων εντεύξεσιν, ίνα σε κατά χρέος, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν.

Θεοτοκίον

Φέγγος αστραπής τού τόκου σου, η απωσθείσα φύσις, ημών Πανάμωμε, είδε καί νυκτός, εξ αγνωσίας λελύτρωται, καί παθών τής σκοτώδους συγχύσεως, διό σε ως αιτίαν, τής σωτηρίας ημών σέβομεν.

Ο Ειρμός

«Τύπον τής αγνής λοχείας σου, πυρπολουμένη βάτος έδειξεν άφλεκτος, καί νύν καθ’ ημών, τών πειρασμών αγριαίνουσαν, κατασβέσαι αιτούμεν τήν κάμινον, ίνα σε Θεοτόκε, ακαταπαύστως μεγαλύνωμεν».

Εξαποστειλάριον τών Αγίων

Τοίς Μαθηταίς συνέλθωμεν

Απόστολοι δεικνύμενοι, καί αυτόπται τού Λόγου, Άρχιππε Ιερώτατε, σύν Απφία Φιλήμον, καί Κικιλία Μάρτυσι, ικεσίαν τώ Κτίστη, υπέρ ημών προσάγετε, τών τελούντων εν πίστει τήν ιεράν υμών μνήμην, λύσιν λαβείν πταισμάτων, υμάς γάρ προβαλλόμεθα, πρέσβεις πρός τόν Δεσπότην.

Καί τής Εορτής

Εν πνεύματι τώ Ιερώ

Η δάμαλις η άμωμος, η πανάγαθος Κόρη, εν τώ ναώ εισάγεται, σήμερον παραδόξως, καί ταύτης προπορεύονται, Ασωμάτων τάγματα, καί τών Αγγέλων οι δήμοι, μετά πλήθους παρθένων, ήν ο θείος Ιερεύς, ενηγκαλίσατo χαίρων.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους ς’ καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τών Αποστόλων τρία, δευτερούντες τό πρώτον.

Ως γενναίον εν Μάρτυσιν

Ο τής δόξης σε ήλιος, Ιησούς ο Θεός ημών, εις τού κόσμου άπαντα τά πληρώματα, ώσπερ ακτίνα πολύφωτον, Φιλήμον Απόστολε, επαφήκε τήν αχλύν, τής κακίας ελαύνουσαν, καί φωτίζουσαν, σκοτισθείσας καρδίας αγνωσία, καί παθών επικρατεία, ιεροκήρυξ πανόλβιε.

Καθαρόν ενδιαίτημα, τής Τριάδος γεγένησαι, αρετών λαμπρότητι ωραϊσασα, τήν σήν καρδίαν αοίδιμε, Απφία καί λάμψασα, ευσεβείας φωτισμόν, τού ηλίου φαιδρότερον, μυηθείσά τε, πάσαν μύησιν θείαν, διά τούτο, τώ χορώ τών Ασωμάτων, συνεπαγάλλη θεόληπτε.

Σύν τώ θείω Φιλήμονι, ευφημήσωμεν Άρχιππον, τόν ιεροκήρυκα, καί Ονήσιμον, ως ιεράρχας θεόφρονας, μεγίστους ως Μάρτυρας, Αποστόλων τούς σοφούς, καί τής άνω λαμπρότητος, συμμετέχοντας, καί τώ θρόνω τής δόξης παρεστώτας, καί ημίν εξαιτουμένους, αμαρτημάτων συγχώρησιν.

Δόξα... καί νύν...

Ήχος δ’  Τής Εορτής

Σήμερον ο θεοχώρητος ναός, η Θεοτόκος εν ναώ Κυρίου προσάγεται, καί Ζαχαρίας ταύτην υποδέχεται, Σήμερον τά τών Αγίων, Άγια αγάλλονtαι, καί ο χορός τών Αγγέλων μυστικώς πανηγυρίζει, μεθ’ ών καί ημείς εορτάζοντες σήμερον, σύν τώ Γαβριήλ εκβοήσωμεν, Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σού, ο έχων τό μέγα έλεος.

Είς τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Τής Εορτής

Ήχος β’  Οίκος τού Εφραθά

Ένδον τού ιερού, Αγίαν τών Αγίων, τήν Θεοτόκον ούσαν, ώ Ζαχαρία δέχου, Αγίων εις τά Άγια.

Στίχ. Απενεχθήσονται τώ Βασιλεί.

Ρίζης μέν εκ Δαυϊδ, εβλάστησας Παρθένε, Γαβριήλ δέ τό Χαίρε, κομίζων σοι εβόα, Θεόν δή τέξη Πάναγνε.

Στίχ. Απενεχθήσονται εν ευφροσύνη.

Εύγε τής ιεράς, καί θείας ξυνωρίδος, Ιωακείμ καί Άννης, υφ’ ών Αγνή τεχθείσα, προσήχθης νύν τώ Kτίστη σου.

Δόξα... καί νύν… Όμοιον

Φώς σε τό τριλαμπές, αυγάσαν Θεοτόκε, εν τώ ναώ τής δόξης, ουράνιον τροφήν σοι, εκπέμπει μεγαλύνον σε.

Καί η λοιπή Ακολουθία τού Όρθρου, καί Απόλυσις.